داستانی از وقف

    یک کوله پشتی پر از کتاب

قسمت اول

ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮق ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﻼل آﺑﺎد ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮي ‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﺪ. ﺻﺪاي زوزة ﺳﮓﻫﺎ از دور ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ و در ﺑﯿﻦ ‫ﺻﺪاي ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ و رﯾﺰش ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن ﮔﻢ ﻣﯽﺷﺪ. ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد و ﺳﺮﻣﺎي زودرس ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﻼل آﺑﺎد آﻏﺎز ﻣﯽﺷﺪ...

‫ﺑﭽﻪﻫﺎي آﻗﺎرﺿﺎ زﯾﺮ ﻟﺤﺎف ﮐﺮﺳﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ. ﺳﻪﺗﺎ دﺧﺘﺮ رﯾﺰ و درﺷﺖ، ﻧﺮﮔﺲ، ﻓﺎﺋﺰه و آﺧﺮي ﻫﺎﻧﯿﻪ. ‫ﺳﺎرا ﻫﻤﺴﺮ آﻗﺎرﺿﺎ، ﻗﺎﻟﯽﺑﺎف ﻣﺎﻫﺮي ﺑﻮد و در ﮐﻨﺎر ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪداري و ﺑﭽﻪداري ﺑﺮاي ﮐﻤﮏ ﺑﻪﻣﻌﺎش ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﺎﻟﯽﺑﺎﻓﯽ ﻣﯽﮐﺮد. ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽﺧﻤﯿﺎزهاي ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: «ﺳﺎراﺟﺎن ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯽﺑﺨﻮاﺑﯽ؟ ﭼﺸﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه». ‫ﺳﺎرا ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮﺧﻤﯿﺎزه آﻗﺎرﺿﺎ ﺧﻤﯿﺎزه ﺟﺎﻧﺎﻧﻪاي ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: «ﻧﻪ ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه اﻧﺪ ﺑﮕﺬار دو ﺳﻪ رج دﯾﮕﺮ ﺑﺒﺎﻓﻢ، روزﻫﺎ ﮐﻪ ‫ﻣﺎﺷﺎالله اﯾﻦ وروﺟﮏﻫﺎ ﻧﻤﯽذارن ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎم ﺑﺮﺳﻢ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً اون ﻫﺎﻧﯿﻪ ﺑﻼ ﺑﺮده، ﻻاﻗﻞ ﺷﺐﮐﺎرﻫﺎم ﺟﻠﻮ ﺑﯿﻔﺘﻪ». ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ : «ﻣﺎ از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ آﺧﺮي ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺷﻪ؛ وﻟﯽ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﺳﺖ، اﻣﺎ ﻣﺜﻞﭘﺴﺮﻫﺎ ﻫﺰار و ﯾﮏ ﺷﯿﻄﻨﺖ داره». ﺳﺮ و ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ آﻗﺎرﺿﺎ ﻣﺜﻞ ﻓﺸﻨﮓ ﺑﭙﺮه ﺗﻮ اﺗﺎق ﺑﭽﻪﻫﺎ، وﻟﯽ ‫ﺻﺪاي ﺑﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ درب ﭼﻮﺑﯽ اﺗﺎق را ﮐﻪ آﻗﺎرﺿﺎ ﺑﺎ دهﻫﺎ ﻣﯿﺦ و ﺗﺨﺘﻪ درﺳﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد از رﯾﺸﻪ درﻣﯽآورد.

ﺳﺎرا ﺻﺪا زد.

ـ آﻗﺎرﺿﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ؟
‫آﻗﺎرﺿﺎ ﮔﻔﺖ: «ﻫﯿﭽﯽﺻﺪاي ﺑﺎده!» و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮐﺮد. ‫ﺳﻪ ﺗﺎﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮ ﺷﮑﻢ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎي ﺑﺪن ﻫمدﯾﮕﺮ، ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎي ‫ﺟﺎنﮐﺎه ﺟﻼل آﺑﺎد دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﻨﻨﺪ، ﻟﺤﺎف را روي ﺳﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪ و ‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻗﺎﻟﯽﺑﺎﻓﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﯾﮏدﯾﮕﺮ ﻣﯽﻣﺎﻟﯿﺪ، ﮔﻔﺖ: «ﺳﺎرا ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽﺳﺮد ﺷﺪه، ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻢﮐﻢ ﺑﺨﺎري را راه ﺑﻨﺪازﯾﻢ». ‫ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ: «آره ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮده، ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﺮﯾﺾﺑﺸﻦ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ‫ﻧﻔﺖ را ﮐﺮدي؟ ﺑﺎ ﻧﻔﺖﮐﻮﭘﻨﯽ و ﮐﻤﺒﻮد ﻧﻔﺖ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﻋﯿﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻢ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻮا ﮔﺮمﺗﺮ ﺷﺪ». ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ: «ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎزه اوﻣﺪي ﺗﻮي اﯾﻦ ﺧﺮاب ﺷﺪه، آﺧﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ وﻗﺖﮔﺮم ﺷﺪن ﻫﻮاﺳﺖ». ‫ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ: «ﻣﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﻢ، ﻓﺮدا ﮐﻪ از ﮐﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﺑﺨﺎري را ﺳﺮ ﭘﺎ ﮐﻦ». ‫آﻗﺎرﺿﺎ از روي ﺗﺨﺘﻪ ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﺮاغ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪﻟﺒﻮ رﻓﺖ، ﻣﻘﺪاري آب ‫درون ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ رﯾﺨﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ: «زن وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽﺑﺨﻮاﺑﯽ زﯾﺮ ﭼﺮاغ را ﮐﻢ ﮐﻦ، ﻟﺒﻮ ﻧﺴﻮزه». ‫ﺳﺎرا ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺎ ﺳﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد: «ﭼﺸﻢ!». ‫رﺿﺎ ﺑﺎﻟﺶ رﻧﮓ و رو ﭘﺮﯾﺪهاش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮐﻨﺎر ﭼﺮاغ دراز ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ‫ﭘﺘﻮﯾﯽ را ﮐﻪ از ﺳﺮﺑﺎزي اش ﺑﻪ ﯾﺎدﮔﺎر داﺷﺖ روي ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ‫ﺳﺎرا ﻫﻢ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﻻﻏﺮ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﻗﺎﻟﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮد و ‫ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮي ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮد ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮي ﺧﺎﻣﻪﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻗﺎﻟﯽ را ﻣﯽﺑﺮﯾﺪ. ﺷﻌﺮﻫﺎي ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ را زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮد و ﻧﻘﺶ ﺗﺎزهاي را ﺑﺮ ﺑﻮم ‫ﻗﺎﻟﯽ ﺧﻠﻖ ﻣﯽﮐﺮد. ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﻗﺎﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﺪ، ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎر و ﭘﻮد زﻧﺪﮔﯽاش، در ﺣﺎل ﭘﺎره ﺷﺪن ﻫﺴﺘﻨﺪ. ‫زﻧﺪﮔﯽ رﺿﺎ و ﺳﺎرا ﺳﺨﺖ و ﻣﺸﻘﺖ ﺑﺎر ﺑﻮد و از روزي ﮐﻪ رﺿﺎ ﭘﺎﯾﺶ را ‫در اﺛﺮ ﺳﺎﻧﺤﻪ ﺗﺼﺎدف از دﺳﺖ داد دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎر ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ؛ ‫زﯾﺮا او ﺑﻨّﺎي ﺧﺒﺮهاي ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺼﺎدف ﻣﺮگﺑﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﻨﺎﯾﯽ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد و ﯾﮏ ﭼﺮخ دﺳﺘﯽ دﺳﺖ دوم ﺑﺨﺮد و ﻟﺒﻮ ﻓﺮوﺷﯽ ﮐﻨﺪ. ‫ﺳﺮﻣﺎي زودرس ﺟﻼل آﺑﺎد ﺑﻪ ﮐﺎر و ﮐﺎﺳﺒﯽ رﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮد، ﭼﻮن در ‫ﻫﻮاي ﺳﺮد ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﻟﺒﻮي داغ، ﻟﺬتﺑﺨﺶ ﺑﻮد و ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن زﯾﺎدي داﺷﺖ. ‫ﺳﺎرا ﺧﻤﯿﺎزهاي ﮐﺸﯿﺪ و از روي ﺗﺨﺘﻪ ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ زد، ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺮاغ ﻟﺒﻮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮐﻨﺎر ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﺰاران آرزوي ﺑﺮ ﺑﺎد رﻓﺘﻪ ‫ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ. آﻗﺎرﺿﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺆذن ﻣﺴﺠﺪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ و ﺳﺎرا را ‫ﻧﯿﺰ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﮐﺮد. ‫ﺳﺎرا ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻟﺒﻮ را از روي ﭼﺮاغ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮐﺘﺮي آب را ﺑﺮاي ﭼﺎﯾﯽ ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ روي ﭼﺮاغ ﮔﺬارد ﺳﭙﺲ ﻫﺮ دو ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﺑﻮد ، ﺳﺎرا ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را آﻣﺎده ﮐﺮد، آنﻫﺎ ﻋﺎدت ‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ دوﺑﺎره ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ؛ زﯾﺮا آﻗﺎرﺿﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد اول ﺻﺒﺢ ‫ﻟﺒﻮﻫﺎﯾﺶ را آﻣﺎده ﮐﻨﺪ، آنﻫﺎ را ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪه و در ﻇﺮف دﯾﮕﺮي ﺑﺮﯾﺰد، ﺳﺎرا ﻫﻢ ﺗﺎ آﻣﺎده ﺷﺪن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ آﻗﺎرﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮد. ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﻮ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد، ﮔﺎﻫﯽ ﺷﻠﻐﻢ و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ، ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ‫ذاﺋﻘﻪ ﻣﺸﺘﺮيﻫﺎ داﺷﺖ، اﻣﺎ ﻟﺒﻮ ﺧﻮاﻫﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮي داﺷﺖ؛ زﯾﺮا ﺟﻼل آﺑﺎد ﻣﺤﻞ ﺑﺎﻗﺎﻻ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪﮐﺸﺎورزان ﻣﻘﺪار زﯾﺎدي ﺑﺎﻗﺎﻻ ﻣﯽﮐﺎﺷﺘﻨﺪ. ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﻟﺒﻮﻫﺎ را ﭘﻮﺳﺖﮐﻨﺪ و ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﺳﺎرا ﭘﺮ ﮐﺮد ‫و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. ﻫﻮا ﮐﻢﮐﻢ روﺷﻦﻣﯽﺷﺪ، آﻗﺎرﺿﺎ ‫اوﻟﯿﻦ ﮐﺎﺳﺐﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﻼل آﺑﺎد ﺑﻨﺪ و ﺑﺴﺎط ‫ﮐﺎﺳﺒﯽاش ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﺷﺪ. ﻫﻤﺴﺮ آﻗﺎرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺪار ﮐﺮدن ﺑﭽﻪﻫﺎ، روز دﯾﮕﺮي را روي ﺗﺨﺘﻪ ﻗﺎﻟﯽ آﻏﺎز ﮐﺮد. ‫ﺑﺰرگ ﺷﺪن ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﻏﻢ و ﻏﺼﻪﻫﺎي آﻗﺎرﺿﺎ را ﺑﯿﺸﺘﺮﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﮕﺮان ‫آﯾﻨﺪه آنﻫﺎ ﺑﻮد و از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽدﯾﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﭘﺪرﻫﺎ آﯾﻨﺪه ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪ ﻏﺼﻪﻣﯽﺧﻮرد. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺎﯾﯽ ﻣﺪارس ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، از ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪن ﻣﺪرﺳﻪﺟﻼل آﺑﺎد ﮐﺎر و ﮐﺴﺒﺶ روﻧﻖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻣﯽﮔﯿﺮد و از ‫ﻃﺮﻓﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺛﺒﺖﻧﺎم ﻧﺮﮔﺲ در ﻣﺪرﺳﻪ اﻗﺪام ﮐﻨﺪ. ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد. آﻗﺎرﺿﺎ ﭼﺮخ دﺳﺘﯽاش را ﺗﺎ ﻣﺤﻞﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻫﻞ ‫داد. ﭼﺮاغ واﻟﻮر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ در داﺧﻞ ﭼﺮخدﺳﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺑﻮد روﺷﻦ ﮐﺮد. ‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﭼﻮﺑﯽاش را در ﻗﺴﻤﺖ آﻓﺘﺎبﮔﯿﺮ ﮐﻮﭼﻪﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ‫رﺳﯿﺪن اوﻟﯿﻦ ﻣﺸﺘﺮي ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ دوﺧﺖ. ‫ﺻﺪاي ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ ﮐﻮﭼﻪ را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮد در ‫ﮔﻮﺷﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ راﻫﯽ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ در ﻧﻈﺮش ﻣﺠﺴﻢﻣﯽﺷﺪ. ‫ﺑﭽﻪﻫﺎي رﯾﺰ و درﺷﺘﯽﮐﻪ ﺷﺎدي ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ آنﻫﺎ در ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰﻫﺎ و روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻣﺪرﺳﻪ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﻣﯽﺷﺪ. ‫ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﻟﺐ آﻗﺎرﺿﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و در اﻓﮑﺎر ﺧﻮدش ﺑﺎ ‫ﺷﺎدي آنﻫﺎ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ. اﻣﺎ دﯾﺮي ﻧﭙﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻄﯽ از ﯾﺄس و ﻧﺎاﻣﯿﺪي روي ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ، آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و در دل ﮔﻔﺖ: «ﺧﺪاﯾﺎﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺮ ‫ﺳﺮم ﺑﺮﯾﺰم، ﻧﺮﮔﺲ اﻣﺴﺎل ﺑﻪ ﺳﻦ ﻣﺪرﺳﻪ رﺳﯿﺪه، ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺴﺌﻠﻪاي ‫ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﯿﻒ، ﮐﻔﺶ و ﻟﺒﺎﺳﺶ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺎﻟﻮازم درﺳﯽ و ﻣﺸﻘﺶ ‫ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪام ﯾﮏ ﻧﺎن ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﯿﺮي ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ‫ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ ﻫﺰار ﻗﺮض و ﮔﺮﻓﺘﺎري ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻬﻞ ﻣﺘﺮي، ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺎ درس و ﻣﺪرﺳﻪ اﯾﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟». ‫در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﯾﺎد آورد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ دﺧﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰش ﺑﺎ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد: «ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﯿﻒ ﭼﻪ رﻧﮕﯽ ﻣﯽﺧﺮي؟ ﻣﻦ ﮐﺘﺎﻧﯽ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، ﮐﯿﻔﻢ را ﻫﻢ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺨﺮ». ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪاش ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﻋﻬﺪه ‫ﻣﺨﺎرج ﻣﺪرﺳﻪ او ﺑﺮآﯾﺪ. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﯽﮔﻔﺖ: «آﻗﺎرﺿﺎ ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﺧﺪا ﺑﻨﺪهاش را رﻫﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﺸﯿﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺟﯽ ﺷﺪ». ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﻏﺮق اﻓﮑﺎرش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪاي آﻗﺎﮐﻤﺎل ﻫﻤﺴﺎﯾﻪاش او را ﺑﻪ ﺧﻮد آورد.

ـ ﭼﻄﻮري آﻗﺎرﺿﺎﻟﺒﻮﻫﺎت ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟

‫آﻗﺎرﺿﺎ ﮐﻪ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﺎل ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎ ﺑﯽﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺖ:«اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﻣﺠﺎﻧﯿﻪ!» آﻗﺎﮐﻤﺎل ﮔﻔﺖ: «ﺑﻪ اﻧﺪازه ده ﺗﻮﻣﻦ ﺑﺮاﯾﻢ وزن ﮐﻦ» ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ: «آﻗﺎﮐﻤﺎل ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﺑﺎغ ﻧﯿﺴﺘﯽ، ده ﺗﻮﻣﺎن ‫ﻟﺒﻮ ﻣﺎل دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻮد، ﯾﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻦ ﯾﺎ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﯿﺮ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ». ‫آﻗﺎﮐﻤﺎل ﭘﻨﺠﺎه ﺗﻮﻣﻨﯽ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪهاي را روي ﭼﺮخ دﺳﺘﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﻔﺖ: «ﺑﯿﺎ ﺑﺎﺑﺎ، ﻣﺎ ﺣﻖ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ دارﯾﻢ». ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﺑﺪون ﭘﺎﺳﺦ، ﻟﺒﻮﯾﯽ را ﭼﻨﺪ ﻗﻄﻌﻪ ﮐﺮد و در ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﺑﻪ او داد. ‫آﻗﺎﮐﻤﺎل ﺑﺎ وﻟﻊ ﻟﺒﻮ را ﺧﻮرد و ﺑﺪون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ رﻓﺖ، اﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ آﻗﺎرﺿﺎ ﮔﻔﺖ: «آﻗﺎرﺿﺎ، ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﺮ روز اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﺧﺒﺮ ‫ﻧﺪاري ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﺑﺎز ﻣﯽﺷﻪ؟» آﻗﺎرﺿﺎ ﮔﻔﺖ: «ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ و ﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﻧﻪ، ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟» ‫آﻗﺎﮐﻤﺎل ﮔﻔﺖ: «راﺳﺘﺶ دﺧﺘﺮه ﭘﺎرﺳﺎل ﯾﮏ ﺗﺠﺪﯾﺪي داﺷﺖ ﺷﻬﺮﯾﻮر
‫ﻫﻢ اﻣﺘﺤﺎن داد ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪ، ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ راﻫﯽ دارد ﯾﮑﯽ دو ﻧﻤﺮه ﺑﺪﻫﻨﺪ ‫از درﺳﺶ ﻋﻘﺐ ﻧﯿﺎﻓﺘﺪ». آﻗﺎرﺿﺎ ﮔﻔﺖ: «آﺧﻪ ﮐﻼس اول ﻫﻢ ﺗﺠﺪﯾﺪي ‫داره؟» آﻗﺎﮐﻤﺎل ﮔﻔﺖ: «ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاري درسﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ،
ﻣﺜﻞ زﻣﺎن ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ». ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ : «راﺳﺘﯽ آﻗﺎﮐﻤﺎل ﺧﺮج ﯾﮏ ﺳﺎل ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ‫ﻣﺪرﺳﻪاي ﭼﻘﺪره؟» آﻗﺎﮐﻤﺎل ﺑﺎدي ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: «راﺳﺘﺶ ﻣﺎ ﮐﻪ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮج اﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، اﻣﺎ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﻪ، ﻣﺜﻞﺷﻤﺎ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺬاري ﮐﻨﺎر». ‫آﻗﺎرﺿﺎ ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: «ﭘﺲ داﻧﺸﮕﺎه ﭼﻘﺪر ﺧﺮج داره؟» ‫آﻗﺎﮐﻤﺎل ﮔﻔﺖ: «ﭘﻮل ﻟﺒﺎس و ﻟﻮازم اﻟﺘﺤﺮﯾﺮ و اﯾﻦﻫﺎ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺪاره، ‫اﮔﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯽ، ﺧﻮب ﻧﺨﺮ.» ﺑﻌﺪ ﻫﻢ راﻫﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺪرﺳﻪ ﮐﺞ ‫ﮐﺮد و رﻓﺖ. آﻗﺎرﺿﺎﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ: «ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻓﺮدا ﺳﺮي ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق‫ﻗﺮض اﻟﺤﺴﻨﻪ ﺑﺰﻧﻢ، ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ، ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺑﺪﻫﻨﺪ ﮐﺎرم راه ﻣﯽاﻓﺘﺪ».

ادامه دارد...